#DumbríaEntreLiñas: Libros e bibliotecas queimadas
“[…] el fuego destruye todo, libros incluidos, pero nunca puede destruir los sentimientos, el saber y la Memoria”. Mempo Giardinelli
No mes de San Xoán imos dedicar esta sesión do club lector ós libros e ó lume, os libros queimados, ás bibliotecas queimadas e censuradas, ás fogueiras de libros, a autores en chamas, e a grandes libros flamígeros dos últimos tempos.
Que os libros atraen ao lume é a conclusión á que pode chegarse ao estudar a historia da desaparición das bibliotecas. A lista de bibliotecas destruídas polas chamas é enorme e, como nos bosques, un tipo especial de piromanía foi causante destes incendios. E é que unha característica común do fanatismo foi o desprezo polos libros. Na súa loita contra o coñecemento, os fanáticos axudáronse dunha ferramenta eficaz: o lume
Pequena introducción sobre a Festa de San Xoán
A Festa de San Xoán celébrase o día 24 de xuño, dando comezo a vésperas da mesma. A relación desta celebración con elementos coma o lume, a auga e as plantas foi dende fai moito tempo un motivo apaixoante de curiosidade e investigación para cantos se preocupan polo estudo do home, das súas crenzas e da cultura en xeral. O elemento máis característico destas festas son as cacharelas de San Xoán. Na tarde da véspera do día 24, os mozos e mozas de cada aldea de cada aldea e de cada barrio amontoan leña, toxo, xestas, piornos, nun lugar céntrico do pobo, se é posible nunha encrucillada de tránsito de persoas e animais. O máis importante de todo, contan na parroquia de Olveira (A Coruña), é coller a cabeza dun animal e cravala na punta dun pau de loureiro ben alto, e amorear a leña da cacharela arredor. Ao anoitecer, cando xa toda a xente do lugar se atopa arredor da cacharela, préndeselle lume, e todos corren arredor danzando e en canto se consume o suficiente, terminar saltando enriba das últimas chamas. Nalgún lugar, coma na parroquia de Toba (A Coruña), se di cando se salta:
“Salto por encima
del fuego de San Juan
Para que non me morda
Cadela nin can,
nin bicho vivente
Que ande polo chan”.
A cacharela non se debe apagar –din en Oliveira-ata que a cabeza do animal se volva borralla. O día seguinte antes de saír o Sol, faise pasar o gando e ás persoas por enriba dos tizóns e a borralla, que quedaron coma restos da mesma e recitan o conxuro.
Abordamos a sesión desta semana partindo de 4 puntos de vista:
1. BIBLIOTECAS QUEIMADAS
Breve historia das Bibliotecas queimadas e censuradas http://detrasdelabiblioteca.blogspot.com.es/2016/01/breve-historia-de-bibliotecas-quemadas.html, premendo no enlace encontraredes a lista das bibliotecas queimadas
2. FOGUEIRAS e DE LIBROS
A queima de libros é a práctica, xeralmente promovida por autoridades políticas ou relixiosas, de destruír libros ou outro material escrito; está vinculada ao fanatismo ideolóxico e adoita acompañar moitos conflitos bélicos. A práctica xeralmente é pública e está motivada por obxeccións morais, políticas ou relixiosas ao material publicado. En tempos modernos, outras formas de almacenamento de información, como gravacións, discos de vinilo, CD, DVD, videocasetes e páxinas da internet, incluíronse dentro desta práctica.
Moita xente considera a práctica de queima de libros como algo ofensivo por diferentes razóns: para algúns, é unha forma de censura que os líderes políticos ou relixiosos aplican contra aqueles que se opoñen ás súas ideas. O exemplo máis famoso foi o da queima de libros durante o réxime de Hitler na Alemaña nazi acaecido na Bebelplatz de Berlín o 10 de maio de 1933. Aqueles que se opoñen á queima de libros comparan xeralmente este feito co ocorrido durante o goberno dos nazis.
Para outros, a queima pública de libros significa unha publicidade gratuíta cuxo efecto é atraer a atención sobre libros que doutra maneira quizá non chegarían a coñecerse amplamente. Por iso algunhas autoridades prefiren a destrución privada dos libros.
Queimar libros en forma premeditada indica o grao de barbarie a que pode chegar unha sociedade, como se evidenciou en diferentes momentos do século XX, algúns dos cales son evocados neste artigo. É importante rememorar os pormenores deste crime cultural agora que se cumpriron 80 anos da masiva combustión de obras escritas na Alemaña nazi e 35 anos da queima de libros en Bucaramanga por parte dun furibundo inquisidor católico que agora ocupa unha alta posición no Estado colombiano
Esta destrución tiña como obxectivo a eliminación daqueles obxectos que se consideraban pecaminosos, obxectos de vaidade como espellos, maquillaxes, vestidos refinados e mesmo instrumentos musicais. Tamén tiña como obxectivo libros inmorais, manuscritos con cancións seculares e cadros. Entre os obxectos destruídos durante esta campaña había varias pinturas orixinais sobre temas mitológicos clásicos realizados por Sandro Botticelli, postas por el mesmo na fogueira[cita requirida].
Tales fogueiras non foron invento de Savonarola, senón que xa eran un acompañamento usual aos sermóns ao aire libre de Bernardino de Siena na primeira metade do século XV.
Enlace: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=172506
Enlace: https://es.wikipedia.org/wiki/Quema_de_libros
Enlace: https://es.wikipedia.org/wiki/Quema_de_libros
3. AUTORES EN CHAMAS. AUTORES QUE QUIXERON DESTRUIR A SÚA PROPIA OBRA
A destrución da literatura é algo tan antigo como a propia literatura, pero cando é o propio autor o que busca que a súa obra deixe de existir hai algo de perverso nese desexo que non chegamos a comprender ben do todo, coma se fose algo que vai en contra da natureza. Á fin e ao cabo, se como dixo Emile Cioran «un libro é un suicidio aprazado», ao destruílo o escritor destrúe tamén unha parte importante de si mesmo. Con todo, é algo sucedeu en repetidas ocasións ao longo da historia da literatura.
Virgilio, Kafka, Emily Dikinson, Saki, Mijail Bukgákov, Juan Ramón Jiménez, Nabokov; escritores que decidiron que algunha das súas obras non viran a luz
Enlace: http://lapiedradesisifo.com/2013/09/23/escritores-que-quisieron-destruir-o-que-destruyeron-su-propia-obra/
4. UN LIBRO FLAMÍGERO
Fahrenheit 451 é unha novela distópica, publicada en 1953 polo escritor estadounidense Ray Bradbury. O título fai referencia á temperatura na escala de Fahrenheit (°F) á que o papel dos libros se inflama e arde, equivalente a 232,8 ºC. A película homónima de 1966, baseada na devandita novela, foi dirixida por François Truffaut.
A trama vira ao redor de Montag, un bombeiro encargado de queimar os libros por orde do goberno. Todo cambia cando coñece a Clarisse, unha moza que lle xera dúbidas sobre a súa felicidade, e o amor pola súa esposa.
Resumo: http://www.shmoop.com/fahrenheit-451-en-espanol/resumen.html
Booktuber: https://www.youtube.com/watch?v=UMIA7a2g-7A
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=w0PwQOr53SA